Ben er nu toch

Lekkere amigos van me,
Hoe staat het leven in Nederland? Beetje open vraag aan iedereen dus er zal wel niet 1 antwoord op zijn. Terwijl ik dit typ is net duidelijk geworden dat Sven Kramer geen medalje heeft gewonnen omdat hij de verkeerde kant op schaatste of zoiets. Grappig dat iedereen helemaal overstuur is, dat laat toch zien dat Nederlanders zich nog steeds druk kunnen maken over iets dat helemaal niemand een zak kan interesseren. Die coach zou een lintje moeten krijgen: hij heeft ervoor gezorgd dat schaatsen nog leuk genoeg is om naar te kijken of over te praten. Helaas kunnen de Argentijnen dat te slecht. Of laat ik het anders formuleren: ze kunnen zicht niks aantrekken van iets dat toch wel redelijk veel mensen aangaat. Ik heb het hier over het feit dat de hele stad overstroomd als het heel hard regent. Dat is de afgelopen week 2x gebeurd. Het was sowieso kutweer de hele tijd, en toen ging het dus regenen.

De eerste keer was ik met Shay en haar broer Daniel en maatje Tom bij een of andere trommelband. Een Braziliaanse groep. Of Chinees of zoiets dergelijks. Je kon daar bier halen zoals dat gaat, maar wel uitsluitend in plastic glazen van een liter. En dat dan weer voor 3 Gerard Ekdoms. Dus wie zijn wij dan? Dus dat was allemaal heel erg leuk en toen wilden we naar een steakhouse gaan, heel verrassende keuze inderderdaad maar wij dachten laten we eens een keertje steak gaan eten voor de verandering. Wat niemand er bij had verteld, was dat in Palermo alles was overstroomd. Nu woon ik zelf ook in Palermo, maar niet het lagere gedeelte. Enfin we werden ergens gedropt en die taxichauffeur wilde niet verder rijden. We begrepen al niet echt waarom, maar we dachten dat hij gewoon een mietje was of even crack ging roken of iets in die richting. Dat is immers wat ik zou zijn en doen als taxichauffeur in BA.

In elk geval hebben we het restaurant nooit bereikt omdat er opeens toch wel heel veel water op de straat lag. Toen konden we opeens niet meer verder lopen. Toen moesten we onze schoenen uittrekken. Vervolgens moest je je broek tot je knieen ophijsen om nog over straat te kunnen lopen (waden). Oudhollandsch plezier maken natuurlijk, totdat het weer gebeurde. Toen was het eerst ook heel leuk, maar ik moest daadwerkelijk naar kantoor dat MIDDEN is het ergste stuk lag, omdat iedereen al naar huis was en ik het dichtste bij was. Checken of er geen electronica op de grond lag enzo (want de huizen en kantoren overstromen gewoon). Over die wandeling heb ik anderhalf uur gedaan (normaal 10 minuten) en terug ook nog 3 uur (3 metro stops). Op de foto’s is te zien hoe het was, maar hoe het later werd heb ik niet meer gefotografeerd, omdat de lol er echt wel een beetje af was. Maar het kwam bijna tot mn middel. Net zoals de mensen hier.

Over leuk gesproken, het is hier echt superleuk. Het slechte weer vond ik wel een beetje jammer, want het hoort gewoon zomer te zijn. Gelukkig is dat nu het geval! Het is wederom kapot geil weer en ik zit lekker op kantoor de hele dag. Wat wel chill is, is dat ik vaak naar buiten moet om foto’s te maken van gebouwen waar eventueel reclamedoeken kunnen hangen. Dat is gewoon winnen, lekker buiten en de stad leren kennen. Ja dat is echt winnen jongens.
Het echte winstbejag echter etaleert zich echter in de avonden. Ik ga heel veel uit met Shay, haar kende ik immers al. En haar broer en zijn maatje waren hier dus ook. Dus wij zijn al naar talloze tenten geweest, die elkander allemaal aftroeven in vetheid, goedkoopheid, laat openheid en chillheid. Ook al naar een club geweest. Echt niet normaal vet. Wat de locals niet begrijpen, maar waar wij al heel snel van uitgingen, is dat je gewoon aan een VIP-tafeltje kan gaan zitten. En inderdaad. Ze zijn afgezet, maar je kan gewoon snel even langs de omheining lopen en er vervolgens gaan zitten met een aire alsof je nooit ergens anders hebt gezeten. In ons geval was dat voeten op tafel en ietwat verwarde blik (daarvoor hadden we wodka gedronken voor 1,20). Dus ook daar lekker gezeten met een wodka sprite en een wodka on the side totdat we zelf ook door hadden dat het iets te erg was en maar naar huis zijn gegaan. Voor alle haters: het was vrijdagavond dus ik hoefde niet te werken de volgende dag en ik moet ook aan mijn ontspanning denken.

Dan nu een reden om alsnog over mijn gedrag te klagen
Ik had het op een andere (doordeweekse) avond wel ontiegelijk bont gemaakt, vrienden gemaakt met een paar rare wijven (zie foto’s), sorry ik bedoel dames, en pas om 7u naar bed gegaan. Moest om 9 uur weer op om te werken. Dat was een pittig dagje, zegmaar ongeveer zoals sambal, qua pittigheid dus in dezen, niet qua dagheid. Dus mezelf de belofte gedaan om nooit meer zo gek te doen doordeweeks, maar je weet het maar nooit. Het probleem met beloftes is dat het een beetje kinderachtig is als je eraan blijft vastklampen, het kan alleen maar resulteren in voorspelbaar gedrag en iedereen wil natuurlijk een beetje uniek zijn. Over het algemeen zijn mensen die zich aan hun woord houden laffe, ongeinteresseerde klootzakken waar ik niks mee te schaften heb. Dus we zien wel hoe dit zich ontwikkelt.

En dat klinkt natuurlijk allemaal erg vrij en motorvakantie-door-centraal-amerika achtig, Woodstock en Mandela en wat al niet, maar ik moet wel gewoon werken en probeer dat zo serieus mogelijk te doen. Ik ben nu bezig met het organiseren van een netwerkborrel voor de voornaamste klanten en prospects. Ook hou ik me bezig met allerhande andere zaken die jullie waarschijnlijk even weinig interesseren als dat schaatsgebeuren op tv.

Dan nu nog een geinige anekdote over hoe tergend slecht ik ben in Spaans (=nauwelijks verstaan en niet spreken). De andere avond ging ik sushi bestellen, wat overigens kneitergoedkoop is hier. Ik heb echt 10 minuten met die chick aan de telefoon gezeten, sorry maar ik snapte er gewoon geen zak van en zij vorig mij nog minder. Mijn Italiaans, afgewisseld met ja en nee en naakte frustratie zorgden voor een scene die niet zou misstaan in Lost in Translation (behalve dat er in mijn verhaal iets gebeurt en dat het de moeite van het kijken waard zou zijn). Dus ik die sushi bestellen, en ik ving iets op over iets dat een uur zou duren. Dat zou dan wel op de sushi slaan, dacht ik. Maar na 2 uur nog steeds geen sushi. Tevreden over het feit dat het dus helemaal mis was gegaan ging ik over internet bestellen bij een andere. Had ik gewoon meteen moeten doen natuurlijk, maarja de grillen van een man. Dat ging allemaal prima. 20 minuten later ging de bel, en ik hoorde het goed. Het was de eerste die toch maar had besloten wat eten langs te brengen. 10 minuten later stond de tweede voor de deur. Dus toen stond Svennie Derkx opeens met 36 stuks sushi voor zijn neus. Bewijs bij de foto’s.
Een andere leuke anekdote over hoe slecht ik Spaans kan: ik versta helemaal nergens iets van en ik kan me nergens verstaanbaar maken.

Dit indachtig heb ik besloten om Spaanse les te gaan volgen in de avonden. Alleen is dat kneiterduur dus iedereen die wil investeren in mijn Spaans zou ik aanraden om nu aandelen te kopen, wordt waarschijnlijk heel veel waard. NOT!

This suit is NOOOT black

Saludos, Jesse
Foto’s alhier: http://jsbsas.myphotoalbum.com/view_album.php?set_albumName=album03