Eerste torie BsAs

Lieve mensen,
Op het moment van dit schrijven zit ik in het vliegtuig van Madrid naar Buenos Aires. Gelijk was iedereen er alles aan gelegen deze ervaring op te luisteren met zoveel mogelijk Zuid-Amerikaanse allure. Het vliegtuig op Schiphol bleef anderhalf uur stilstaan om onduidelijke reden, wat mij wel in de gelegenheid stelde om jullie boekje te lezen. Was echt uitzonderlijk geniaal, ik had er zelf wat meer homograppen in gedaan maarja.
Dit anderhalf uur vertraging bracht wel mijn aansluiting in het geding; ik had sowieso maar tweeeneenhalf uur, dat was nu dus nog verder teruggebracht. Maar no sweat dacht ik, ik zou immers aankomen op terminal 4 en weggaan op 4s. Hoever kan dat nou zijn, toch zeker niet de duizend kilometer die het was? Want eerst moest ik twintig minuten lopen naar een of ander treintje, en dat treintje deed er ook nog 10 minuten over. Toen moest ik weer een stuk lopen, dus mijn vliegtuig zou over 20 minuten opstijgen. Bij aankomst bij de gate zag ik tot mijn eigen verbazing in mijzelf dat ik iedereen weer eens schromelijk overschat had. Er stond gewoon nog keurig netjes een rij tot om de hoek en ze waren nog niet eens begonnen met instappen. Er was ook nog gewoon gelegenheid voor een broodje en koffie. Het vliegtuig zelf zit helemaal vol, dit merkte ik op toen ik er al 2 uur inzat en dat hij nog geen centimer verplaatst was (weer geen aanwijsbare reden, wel een gemompeld excuus van de piloot die vroeger nooit klachten kreeg over tijdig opstijgen toen hij nog vluchten des doods voor de militaire junta vloog).

Er kwam een chick naast me zitten van rond mijn leeftijd en ze is erg aardig en heeft van alles verteld over Buenos Aires, dus dat is winnen. Wederom de verhalen dat het echt prachtig is maar dat je wel tegen de drukte moet kunnen en dat het nu niet te harden warm is etc etc. Zodoende mijn eerste date geregeld!
Toen kregen we wat lunch en toen viel ik tot mijn eigen verbazing in slaap. Maar dat duurde niet lang. Ik werd gewekt door een droom dat ik in een hele krappe bar zat met heel veel stoelen. O nee, dat was het vliegtuig. Iedereen had besloten om zijn reis staand en door het vliegtuig lopend te vervolgen, waarbij iedereen zich gewoon langs elkaar heen wurmt door het krappe gangpad terwijl ze naar hun vrienden 20 rijen verderop vragen wat ze willen drinken. Want iedereen loopt dus gewoon naar de stewardessen toe om drinken te halen, en gaan dan een potje staan borrelen ergens in het gangpad. Hier kon ik natuurlijk niet achterblijven, maar ging toch af toen ik het simpelweg toch niet trok om elke tien seconden opzij geduwd te worden door iemand die er langs wou. Het ontbrak er nog aan dat mensen koeien op de roosters gingen gooien en de tango gingen dansen, maar sowieso een stuk interessanter dan het voor me uit staren dat ik de afgelopen uren heb gedaan. Mijn handbagage was namelijk te zwaar en ik besloot daarop om al mn boeken eruit te gooien, onder het mom van dan ga ik wel films kiken. Maar er zijn helemaal geen films op deze vlucht, en nu dus ook geen boeken meer. Onvoorstelbaar wat je allemaal gaat lezen als je niks anders hebt: het Spaanse inflightmagazine, de tax-free folder, de veiligheidsvoorschriften (!), en jullie boekje natuurlijk honderd keer. Ook poog ik tegen beter weten in te slapen, maar op vanmiddag na heb ik het idee dat dat er niet inzit. Ook maak ik me op een leuke manier zorgen wat ik dan zou aantreffen als ik deze keer wakker word.

In elk geval heb ik heel veel zin om gewoon aan te komen en eindelijjk eens te zien wat er nou precies aan de hand is daar. Ik moet vermoedelijk nog wel een uurtje of 6 de tijd doorkomen, maar mn accu is nu ook op. Dus dat wordt urenlang verlangen en verheugen. That’s what she said.

Update:
Inmiddels ben ik aangekomen en zit ik hier alweer anderhalve dag. Ik kwam rond 10 uur ’s avonds aan in BA en alles met bagage en geld wisselen was vrij soepel verlopen. Toen ik naar buiten kwam was het alsof God me een bitchslap gaf... motherfuckers, wat is het hier heet. Snel een taxi geregeld die me voor een moordprijs naar huis heeft gebracht: ik wist dat het maximaal 80 pesos moest kosten. Hij stelde 200 voor. Ik zei 50. Hij zei 150. Ik zei laat maar zitten. Hij boos en terugrijden naar het vliegveld, waar hij tegen iedereen begon te schreeuwen dat ze mij niet moesten aanneemen. Uiteindelijk maar gesetteld voor 120, maar door een vieze wisseltruuk was het uiteindelijk 250 geworden (50 euro). Maar dat was hem gelukt omdat ik ademloos tegen de bank zat gedrukt van de auto toen ik aankwam; de taxi had uiteraard geen gordels. De snelweg richting de stad had belijning, maar dat was gewoon voor de grap. Iedereen reed kriskras door elkaar heen. Maximumsnelheden van 80 werden afgewisseld met minimumsnelheden (!) van 120. Daarom reed mijn taxi voor alle zekerheid maar het hele stuk 150. Mensen zetten hun auto gewoon midden op de weg stil om een telefoontje te plegen ofzo. Angstzweet over mn hele rug.
Bij het appartement aangekomen ging alles prima. Het stelt niet veel voor, maar het is wel chill. Er lopen wat kleine kakkerlakjes rond, maar dat is bij elke havenstad (haha, grapje, lachen). Ik was helemaal kapot, dus heb snel betaald en getekend en ging toen chillen. Tot mijn blije verrassing heb ik duizenden kanalen en wordt alles hier in originele taal uitgezonden. Ik heb gewoon een stuk of 10 filmkanalen waar ook echt chille films op komen. Dus ik heb knocked up en family guy gekeken en heb voor die avond de stad gelaten voor wat het was.

Volgende dag dus wel keihard naar buiten gegaan: eerst moest ik even wat douchespullen en een adapter hebben voor mijn laptop en telefoon. Dus maar gelijk de gelegenheid te baat genomen om wat te gaan eten. Uiteraard begreep ik geen zak van de menukaart, dus wees ik maar naar iemands bord waar een schnitzel op lag. De beste man vroeg of ik carne, vlees, wilde. Ja dus. Poco o mas? Veel of weinig? Ik wist niet waar het over ging, maar ik gokte de baktijd, dus ik vroeg om heel weinig, want ik was gewaarschuwd voor de manier waarop Argentijnen steak (door)bakken. Uiteindelijk kreeg ik dus totaal geen schnitzel maar gewoon een steak zo groot als Kurt’s hoofd. En inderdaad medium-well, maar dat maakte dus eigenlijk niet uit, want dat vlees is zo mals dat het zelfs zo gewoon nog super smaakt. Daarna was het tijd voor een wandelingetje.

Mijn huis ligt in Palermo, dat onderdeel uitmaakt van het centrum van Buenos Aires. Ik woon aan een van de grotere Avenida’s (zie foto’s). Het Microcentro, zegmaar het gedeelte met de autovrije winkelstraten zag er op de kaart best loopbaar uit, ongeveer 35 blocks. Hoe een mens zich kan vergissen. Dat was meer dan een uur lopen! Maar wel een prachtige wandeling. Ik ben vanaf mijn huis (New York) richting het centrum (Barcelona) gelopen. Echt niet normaal hoe vet, van brede avenue’s naar klassieke Europese gebouwen en kleine straatjes. Het microcentro is vrij toeristisch, je zou denken dat de Argentijnse economie gebouwd is op grillrestaurants en voetbalshirts, maar dat zou eigenlijk nog best eens kunnen. Daadwerkelijk elke winkel is een van beiden, of beide.

Daarna ben ik doorgestoken naar Puerto Madero, de haven. Echt heel erg mooi. Hoewel de Rio de la Plata te ranzig voor woorden is, misschien het mooiste gedeelte van de stad tot nu toe. Het Noord van Buenos Aires heeft ook hijskranen, maar ook een hele vette brug en de beste horeca van de stad. Heel erg vette restaurants (maar ook Hooters en TGI Friday’s). Daarachter liggen allemaal parken die heel rustig zijn en waar je zowaar de vogeltjes hoort fluiten in plaats van schreeuwende mensen en toeterende auto’s.

Weer terug aan de overkant ging ik naar het Plaza de Mayo (Nederlands: het Plein der Mannenboter). Hier staat het Casa Rosada, het roze regeringspaleis, en het plein leent zich elke dag voor allerhande protesten en opstanden. Elke donderdag komen hier de ‘dwaze’ moeders, die nog altijd op zoek zijn naar de verdwenen personen en gestolen baby’s in de tijd van de militaire junta.
Vervolgens ben ik via Retiro en Recoleta, de rijkste wijken, weer teruggelopen naar huis. Dit leek dan weer op Parijs, en was dus ook de minst leuke wijk. Het is heel veilig en schoon en de winkels zijn heel duur, maar er lopen alleen maar rijke oude wijven op straat of gewoon mensen met veel knaken. Daarvoor kan je ook in Europa blijven. Wel zijn er leuke koffiebarretjes en blijft het natuurlijk heel bot om allemaal te zien. ’s Avonds was ik heel ambitieus om wat te gaan drinken in de stad, maar de hele dag door de hitte slenteren had zijn tol geeist: wederom een zeer gaye avond waar ik thuis wat bier heb gedronken en deze keer V for Vendetta heb gekeken, en een hele ranzige tortilla heb gegeten. Vanavond ga ik dat allemaal goed maken, want ik ga zo naar het bedrijf waar ik stage ga lopen om iedereen te ontmoeten, en dan gaan we bier drinken dieper in Palermo.

Dus dat was het amigos! Liefs Jesse

P.s. foto’s staan op Facebook, zouden ook toegankelijk moeten zijn voor mensen die het niet hebben. Als je het niet kan zien laat het dan weten, dan zet ik ze ook ergens anders. Link: http://www.facebook.com/album.php?aid=8100&id=100000600953863