La Boca, La Bombonera en telefoon kapot

Hallo allemaal,

Ik wil even beginnen met wat mededelingen van huishoudelijke aard. Ten eerste is mijn telefoon er eergisteren zonder aanwijsbare reden maar eens mee gekapt. Stuur dus geen smsjes en probeer niet te bellen (maar dat moest je sowieso al niet doen), want er gebeurt niks mee. Maandag krijg ik een Argentijns nummer van mn werk, dus dan kan daar gerievelijk naar ge-sms’t (Groot Dictee der Nederlandse taal-woord, mogelijk nog steeds fout geschreven) worden. Ik kan dan niks terugsturen, want zij betalen de rekening. Mailen, skypen etc blijft nog altijd mogelijk want dat check ik wel ongeveer elke dag; althans dat is het idee maar mijn internet thuis begint er ook mee op te houden. Om te voorkomen dat ik in een sociaal isolement geraak heb ik een pact gesloten met de Duivel en besloten om dan maar te verworden wat ik veracht en verafschuw: iemand die zijn laptop meeneemt naar een cafe om aldaar gebruik te maken van de WIFI. In tegenstelling tot het randvolk dat zich normaliter schuldig maakt aan dit delict heb ik wel het fatsoen in mijn donder om het op een toch al kansloze plek als de Starbucks te doen, en niet op een plek waar het de bedoeling is dat mensen gezellig wat gaan eten of drinken.

Dan zal ik nu even wat vertellen over wat mij de afgelopen dagen heeft beziggehouden. Mijn laatste berichtje typte ik vanuit thuis, omdat ik daar moest wachten op de loodgieter die zou komen. Als ik mijn toilet namelijk doorspoelde sproeide al het water er aan de achterkant weer uit, overbodig te zeggen dat ik dat dan ook na de eerste keer niet herhaald heb. Ik had om 5 uur bij mijn stageplek afgesproken om iedereen voor het eerst te ontmoeten, dus ik had gezegd dat ik uiterlijk om 4 uur weg moest. Dat was geen probleem en de beste man zou sowieso veel vroeger komen. Dus ik stond er om 10 uur gedoucht en wel naast, want als hij kwam kan ik maar beter een beetje fatsoenlijk eruit zien. Bovendien wilde ik natuurlijk heel erg graag naar buiten, waar het een comfortabele 33 graden was. Ik wachten en wachten, met naiviteit hoog in het vaandel. Er kwam natuurlijk niemand opdagen en ik heb de hele dag binnen gesleten, niks van het lekkere weer meegekregen en niks gegeten omdat ik bang was dat hij zou komen juist als ik eten aan het halen was. Toen heb ik mijn verhuurder gemaild dat ik de sleutel op de gang had neergelegd en dat hij het verder mocht uitzoeken, en tot mijn vreugde was alles gefixt toen ik ’s avonds thuiskwam.

De eerste kennismaking bij Maxtension was heel chill. Het is een klein kantoortje: er werken 2 Nederlanders, waarvan ik er 1 nog niet heb gezien en de ander mijn begeleider is. Er werkt part-time een Argentijnse aan de administratie en er zijn twee Paraguyaanse boys die al die steigerdoeken ophangen. Mijn baas Michiel is er een van het soepele soort. We hebben gepraat over de invulling van mijn stage: we hebben beiden niet echt een vast idee, dus mijn stage zal voornamelijk door mijzelf gecreeerd worden. Ik moet nieuwe ideeen bedenken en kansen in de markt zoeken. Heel erg vet dus. Hij zei zelf ook dat een groot deel van mijn stage gewoon de buitenlandervaring is, dus dat ik BA op mijn duimpje moet leren kennen. Hierom zal ik ook gewoon aan allerlei klusjes meewerken, zoals op elke stage, maar dat is dus bijvoorbeeld ook een dagje mee met die twee jongens om te kijken hoe het technische aspect in zijn werk gaat.

Toen was het tijd om bier te drinken, hoe vet dat ik werd meegenomen naar een Nederlandse bar midden in Palermo die een vrijdagmiddagborrel heeft. Erg bizar om opeens tussen de Nederlanders te staan en Heinekenbier uit vaasjes te drinken en bitterballen te eten (hij heeft weken zitten zweten op een recept om met Argentijnse ingredienten de Nederlandse bitterbal na te bootsen). De tent is supermooi, en dat bracht me meteen op mijn eerste idee om netwerkborrels te organiseren voor de plaatselijke onroerendgoedsector (heel veel klanten van Maxtension zijn makelaars/aannemers omdat zij immers gebouwen in de steigers zetten waar dan reclame voor het eigen bedrijf overheen kan). Na de borrel ben ik via Palermo Hollywood en Soho naar huis gelopen. Helaas had ik mijn camera niet bij me, maar jullie zullen daar heel snel foto’s van zien. De bars en restaurants, sowieso de hele wijk, zijn zo verschrikkelijk mooi, vet, gruwelijk, bot, ernstig etc. Gigantische hoekrestaurants met dakterassen zo groot als het Heinekenplein en overal terrassen aan de brede Avenida’s. Ik ging ergens een wodka-sprite drinken en ik kreeg een longdrinkglas vol met wodka en een flesje Sprite erbij. Maar die Sprite paste dus niet meer in het glas erbij waardoor ik eerst een paar slokken pure wodka moest drinken voordat ik het kon mixen. Ook zat ik me daar gewoon een beetje met m’n eigen zaken te bemoeien toen er opeens een gast langs kwam die vroeg of ik wilde auditeren voor een reclame voor een sportkanaal: ze wilden mensen van allerlei nationaliteiten voor een reclame voor het WK. Helaas is dat maandag, op mijn eerste dag dus, dus moest ik ervoor bedanken. Maar hij heeft mijn info dus wordt wellicht vervolgd...?

Die avond had ik mezelf een beetje in de nesten gewerkt door al mn cash uit te geven. Je kan hier bijna nergens met creditcard betalen, laat staan pinpas. Dus ik wilde natuurlijk lekker wat eten in Soho maar kon nergens terecht, dus moest ik een halfuur naar huis lopen of een pinautomaat vinden voor Maestro (=speld in hooiberg). Uiteraard ook nog verkeerd gelopen, dus was pas tegen enen thuis en nog steeds niks gegeten. Gelukkig bleek er gewoon 1 block van mijn huis een parilla, grill, te zitten die wel Maestro accepteert en toen heb ik mijn eerste Bife de Chorizo gegeten. Hierover ga ik binnenkort een boek uitbrengen met poezie, liefdesuitingen en waarschijnlijk veel tranen. Want dat is dus het lekkerste dat ik ooit gegeten heb. Het is een biefstuk van 500gr, maar met een heel knapperig randje en het smaakt een beetje naar houtoven en dus ook een hint van chorizo. Het is echt te achterlijk voor woorden en je moet maar hier komen om te begrijpen waar ik het over heb.
Oja voor iedereen die zich afvraagt waarom ik alleen maar buiten de deur eet: ik heb dus geen keus, want je kan niks koken in mijn keuken. De oven heeft maar 1 stand en dat is vuur aan, en ik heb alleen een koekenpan waarin je 1 ei kan bakken, en een steelpan waarin je 1 ei kan koken. Dus behalve als ik weer eens gekookt ei met gebakken ei eet, moet ik wel elders eten. Voor de portomonnee niet zo prettig dus daar moet ik wat op verzinnen (zoals pannen kopen).

Zaterdag toen een hele toeristische dag gehad. Het was niet zulk lekker weer, dus wel oke om weer even heel hard de stad te ontdekken. Deze keer ben ik naar San Telmo gegaan, een wijk die een hele grote rommelmarkt heeft op zaterdag en verder ook alleen maar tweedehands winkels. Eva zou hier helemaal gek worden. Het was gemoedelijk, met kraampjes en kinderkopjes op straat, maar ik vond het niet zo bijster speciaal (in tegenstelling tot de duizenden toeristen) waardoor ik besloot om de bus naar La Boca te nemen. Deze wijk kenmerkt zich door de gekleurde huisjes, en natuurlijk het stadion La Bombonera van de Boca Juniors, de club waar “Pluisje” Maradona groot is geworden. Toen ik het stadion vanuit de bus zag ben ik gewoon naar buiten gesprongen en erheen gesprint. Toen bleek je gewoon een stadiontour te kunnen doen, waarbij je het veld te zien krijgt, de tribunes, de persruimte maar ook de kleedkamers en warming-up gedeeltes. Je kreeg zoveel te zien dat ik dacht dat ze op een gegeven moment gingen zeggen dat we die avond bij Maradona thuis gingen eten, maar dat was helaas niet zo. CABJ is geel met blauw, deze kleuren hebben ze gekregen doordat ze kleuren nodig hadden en toen maar gingen kijken wat de vlag was van het eerste schip dat binnen kwam varen. Dat was een Zweeds schip, so there.

Verder in La Boca rondgelopen, goed zaken gedaan met mn Ajaxshirt aan, iedereen wilde ruilen maar ik ruil mijn prachtige shirt natuurlijk niet voor zo’n pauper Bocashirt. Overigens is het volkomen normaal om een voetbalshirt aan te hebben, niet alleen van Boca of River Plate, maar iedereen loopt hier gewoon in allerlei vage clubshirts rond.

’s Avonds heb ik een kino gepakt omdat het niet zulk lekker weer was, The Wolfman, verder niet bepaald vermeldenswaardig. Daarna pakte ik de metro naar huis, bleek bij het metrostation bij mij om de hoek dus een HUGE-ASS shoppingmall te zitten. Het was 12 uur maar alles was nog open. Op de bovenste verdieping zat een foodcourt. Niet veel mensen weten dit van mij, maar ik ben dus geobsedeerd door foodcourts. Zo chill dat iedereen gewoon lekker uit 100 dingen kan kiezen om te eten en dat je dat dan samen kan eten. Het is niet echt uit te leggen. In elk geval was er Lombok dus ik heb daar gegeten.
Oja ik eet dus ook pas om 11, 12 en soms 1 uur maar dat is niet om me aan te passen. Als het zo warm is dan heb je eerder gewoon niet echt honger, maar misschien heeft het er ook mee te maken dat er verder niemand aan het eten is. Stukje human interest.

Nog meer human interest is dat ik nog niet echt keihard ben uitgegaan ofzo, ik hou het eigenlijk best rustig. Dat komt omdat ik zoveel rondwandel en zoveel nieuwe dingen zie dat ik ’s avonds gewoon best hard gesloopt ben, maar ook omdat het best kansloos is om in je eentje naar de kroeg te gaan. Maandag komt Shay, de ex van Derk, hier terug van een reis en dan hoop ik dat zij mij wat meer kan laten zien zodat ik wat meer mensen leer kennen, want zij heeft hier al een paar maanden gewoond.

Dat was het weer, ik ben trouwens niet van plan om te blijven vertellen wat ik van dag tot dag gedaan heb, maar ik maak zoveel nieuwe dingen mee dat ik het leuk vind om allemaal te delen! Ik hoop dat jullie het leuk vinden om te lezen en laat eens horen wat er in Nederland allemaal gaande is.

Oja voor iedereen die geen geld heeft voor Facebook staan de foto’s nu ook hier: http://jsbsas.myphotoalbum.com
Op dit moment staat alleen het vorige album nog online. Ben nu bezig met uploaden van het album bij dit verhaal, maar gaat heeeeeel erg langzaam. En dan bedoel ik 10 min per foto. Dus staat dat album er nog niet, kijk dan later even terug!
Hasta la pasta

¬¬